Ware Helden

Twee weken geleden waren er nog dappere strijders te vinden om op een regenachtige avond op de fiets te stappen, enkelen vergezelden zelfs na afloop de in hun ogen heroïsche rit op Strava van stoere teksten als: ’’thuisblijven is voor watjes’’. Maar zelfs zij waren afgelopen woensdagavond in geen velden of wegen te bekennen. Blijkbaar was zelfs voor hun ditmaal de regen te heftig en weigerden zij om het carbonnen ros van stal te halen.

 

Vermoedelijk waren zij thuis bij de vrouw gebleven om zich onder het mom van getrouwe onderdaan, nippend aan een oranje bittertje, niet buiten te hoeven begeven.

 

Ook bestuursleden melden zich spontaan af, de één bedacht om 17.00 dat zijn vader wel eens jarig kon zijn, dat was immers vorig jaar ook rond deze tijd en de ander melde zich met terugwerkende kracht een dag later absent wegens een feestje vanwege de verjaardag van ene Willem.
Het laatste normaliter actief meerijdend bestuurslid was ‘’op vakantie’’. Opvallend detail is dat waar de afgelopen jaren structureel werd gekozen voor een vakantie op de Veluwe nu, kort na het uitbreken van de ‘’Panama papers’’, Monaco werd aangedaan voor een 2 weken durend verblijf.

 

Eenmaal aangekomen bij De Mol, in de stromende regen waren er zowaar toch 2 leden ter plaatse. Met tranen in mijn ogen van blijdschap, of was het de regen, trachtte ik met deze ware helden te overleggen over de te volgen route voor de avond. Beiden keken echter angstig uit hun ogen voor wat komen zou en durfden niet uit hun verwarmde bolides te stappen, zij openden slechts het raam op een kier. Moverende redenen als ‘’ ik kan wel wat leukers bedenken’’ en ‘’ ik ben mijn regenjasje vergeten’’ werden aangehaald, de motoren werden gestart en zij vertrokken huiswaarts, met hun fiets nog droog in de auto.

 

Daar sta je dan als Vicevoorzitter, doorweekt van de regen, tegen beter weten in nog wachtende tot 19.01 en inderdaad, niemand komt meer opdagen…

Dan doe je maar waar je niet voor betaald krijgt, de eer hoog houden en de met veel zorg, aandacht en liefde geplande route van die avond rijden als kopman, in een soort van 2 uur durende chasse patate.

 

En waar buienradar (whats in the name) vanaf 18.00 geen bui in Nederland meer kon vinden, slaagde deze jongen toch maar in om het eerste uur geen enkele opklaring te bereiken, een ware prestatie.

 

Maar als je dan toch na ruim een uur fietsen met tegenwind zonder enig droog moment of kledingstuk de opklaring bereikt en onder een stralende ondergaande zon, de wind voel keren in de rug, dan weet je weer waarom fietsen ook leuk kan zijn en ga je nat maar voldaan huiswaarts.

 

Waar je dan eenmaal thuisgekomen, druipend  in de garage, door je partner wordt onthaald en zij op simpele maar elegante wijze, door met haar wijsvinger naar het voorhoofd te wijzen, duidelijk maakt dat je ditmaal toch echt iets waanzinnigs hebt gepresteerd.

 

Tot volgende week